نقد و آنالیز فیلم پوکمون کارآگاه پیکاچو ، Pok&ampeacutemon Detective Pikachu - انوار بلاگ

صنعت پولساز پوکمون ها!

بیست و پنج سال از خلق کامیک بوک پوکمون می گذرد. پوکمون ها (پاکت مانسترز) هیولاهای جیبی ای هستند همتایان مینیون های مجموعه فیلم های منِ نفرت انگیز. در دنیای پوکمون ها این موجودات بامزهٔ کوچولو همراهان آدم ها هستند (چیزی مثل حیوانات خانگی) و آدم ها با تعلیم دادن پوکمون ها از وجودشان برای مبارزه با دیگر پوکمون ها بهره می برند. دراین بیست و پنج سالی که از خلق پوکمون ها می گذرد، یک صنعت چند میلیارد دلاری بر اساس آنها شکل گرفته. چنگال های این صنعت پولساز به هر حیطه ای چنگ زده: بیش از بیست فیلم انیمیشن، انبوهی از بازی های کامپیوتری و آنلاین، چندین سریال تلویزیونی، عروسک های پوکمون، ماگ های پوکمون، تی شرت های پوکمون و …

حالا چنگال های این صنعت در عرصهٔ تازه ای فرو رفته: عرصهٔ فیلم های حرکت-زنده. شرکت سازندهٔ فیلم صد و پنجاه میلیون دلار را صرف ساخت پوکمون کارآگاه پیکاچو نموده است. تا قبل از اکران فیلم، نگرانی های زیادی درباره اش وجود داشت. بیشتراً پیش بینی یک فاجعه را می کردند. ساختن فیلم حرکت-زنده (ترکیبی از موجودات دیجیتالی و موجودات دو پای انسانی)، به شیوهٔ چه کسی برای راجر رابیت پاپوش دوخت؟ یک عمل مخاطره آمیز به شمار می رفت زیرا بیشتر تجربیات مشابه در سال های اخیر با شکست روبرو شده بود. و اصولاً علت تأخیر طولانی در ساخته شدن یک فیلم پوکمونی حرکت زنده، همین بوده است. حالا فیلمی را در برابر خود داریم که گرچه یک فاجعهٔ مطلق - آن طور که پیش بینی می شد - نیست، اما ارزش چندانی هم ندارد. فیلم صرفاً به اهداف حداقلی خودش، که راضی کردن مخاطبان زیر ده سال است، خدمت می نماید و بس. هیچ جاه طلبی و بلندپروازی ای در فیلم مشاهده نمی شود.

در کارآگاه پیکاچو تیم گودمن (جاستیس نامیت) پسر بیست و یک سالهٔ سیاهپوستی است که در حومهٔ شهر ریم سیتی زندگی می نماید. این شهر مکانی است که تبدیل به الگویی برای همزیستی آدم ها و پوکمون ها شده است. تا پیش از این، برای سال های متمادی، انسان ها همراهان پوکمونی خود را برای نبرد تعلیم می دادند اما مردی به نام هاوارد کلیفورد (بیلی نای) - که یک جورهایی استیو جابز دنیای پوکمونی است ­- تصمیم گرفت جامعه ای به وجود آورد که آدم ها و پوکمون ها در کنار هم با آرامش کامل زندگی نمایند و عادت آموزش دادن پوکمون ها برای نبرد برای همواره ترک شود.

حالا آدم هایی مثل یوشیدا (کن و اتانابه) افسر پلیس و لوسی استیونز (کاترین نیوتن) گزارشگر جوان، همراهان پوکمونی دارند اما دیگر آنها را برای نبرد آموزش نمی دهند. کلیفورد فاصلهٔ چندانی با مرگ ندارد و او می خواهد امپراتوری اش را به دست پسرش راجر (کریس گی یر) بسپارد. اما راجر افکار و نظراتی دارد که چندان شبیه پدر صلح جویش نیست. در ادامهٔ ماجرا پی می بریم که پدر تیم گودمن در جریان یک حادثهٔ رانندگی کشته شده است.

پدر گودمن در ادارهٔ پلیس ریم سیتی کار می کرد و به همین علت تیم قدم به این شهر می گذارد تا ببیند چه اتفاقی برای پدرش افتاده بود. تیم در اینجا با پوکمون پدرش افتاده بود. تیم در اینجا با پوکمونِ پدرش روبه رو می شود. این پوکمون که کارآگاه پیکاچو (با صدای رایان رینولدز) نام دارد در واقع دستیار پدر متوفای تیم بوده است. پوکمون ها اصولاً قادر به حرف زدن و برقراری ارتباط کلامی با آدم ها نیستند اما تیم پیروز می شود صدای کارآگاه پیکاچو را بشنود. در واقع، فقط تیم می تواند این صدا را بشنود. به این ترتیب تیم و پیکاچو دست به دست هم می دهند تا معمای مرگ پدر تیم را کشف نمایند. آنها در ادامهٔ تحقیقات شان به پوکمونی به نام R و یک پوکمون افسانه ای به نام میوتو برمی خورند و …

طراحی ریم سیتی یکی از نقاط قوت فیلم است و در مرحلهٔ بعدی صدای رایان رینولدز که شخصیت محوری فیلم، کارآگاه پیکاچو، را به ویژه برای تماشاگران کم سن و سال فوق العاده مجذوب کننده نموده است. طراحی شهر واقعاً زیباست. آدم را به یاد شهر بلیدرانر می اندازد. اما متأسفانه بعد از سپری کردن نیمهٔ نخست اش در زیر صحنه پردازی های دیجیتالی و CGI غرق می شود.

فلاش بک های توضیحی نیز بیشترین صدمه را به روایت فیلم وارد نموده به طوری که خط داستانی به تدریج چنان آشفته می شود که سر درآوردن از قصه ناممکن می شود. کاراکترهای فیلم، به ویژه کاراکترهای انسانی، عملاً محلی از اعراب ندارند. فیلمنامه از تنبلی مفرط در رنج است. حیف این دنیای مخلوق زیبا که نویسندگان فیلمنامه نتوانسته اند داستان و شخصیت های جالبی برایش بنویسند. فقط می توان امیدوار بود که در قسمت های بعدی فیلم - حالا که شالودهٔ اصلی ریخته شده و چارچوب های دنیای پوکمونی تعیین شده - داستان های پرمایه و شخصیت های جانداری عرضه شوند.

منبع: نشریه دنیای تصویر