خرداد بود... همان رنج همیشگی

به گزارش انوار بلاگ، من و حجت پسرعمه ام هم سن وسا ل بودیم. توی دوتا مدرسه متفاوت. یعنی من مدرسه دولتی می خواندم و حجت توی مدرسه غیرانتفاعی که بابایش مدیرش بود در س می خواند. چندباری هم شوهر عمه مرحومم به پدرم گفته بود که حامد را بیار با هم باشند، ولی بابایم قبول نکرد، چون می دانست آقای مظفر از او پول نمی گیرد و نمی خواست شرمسار اش باشد. سال دوم هدایت بودیم. امتحانات ثلث سوم مان نهایی بود توی حسینیه تدین امتحانات مان برگزار می شد. حوزه امتحانی ما و مدرسه حجت این ها یکی بود. توی امتحانات با دوچرخه می رفتیم توی حیاط حسینیه پارک می کردیم می رفتیم توی حسینیه آکنده از بوی جوراب بچه سرتق ها امتحان می دادیم و بر می گشتیم. من خیلی اهل تقلب نبودم. حالا نه که عرفان بترکانم یا درسخوان باشم. راستش جراتش را نداشتم، ولی ماشاا... به حجت. یک جوری کتاب را خلاصه می کرد و ریز می نوشت که نگویم. حجت فرق تقلب هایش با بقیه در این بود که یک دفترچه راهنما داشت که اذیت نشود. یعنی کتاب را که خلاصه می نوشت هیچ. یک کاغذ هم توی جیب پیراهنش دم دستی داشت که رویش مثلا نوشته بود. علل شکست سلجوقیان جوراب چپ. یا مثلا پوشش گیاهی استپ چیست در پل شماره دوی کمربند سمت چپ.

آن روز آخرین امتحانمان جغرافی بود. بدک ندادیم. بعد از امتحان مراسم باشکوه کتاب سو زان برگزار گردید. کل آسیا و بخشی از اروپا و آمریکای جهانخوار در آتش ما سوخت و آزاد و رها گشتیم. با حجت هر وقت پولی پر شالمان می آمد می رفتیم بستنی شکوفه توی خیابان مهداب بم و یک بستنی کاسه ای معمولی می خوردیم؛ که بیست و پنج تومان بود. یک بستنی می گویم یک بستنی می شنوید. آن حجم زعفران و پسته با شیرتازه گاو های محلی همان سرحدات معجونی دست می داد که نگو و نپرس. آن روز، اما قرار بود جشن بگیریم. قرار بود مفصل تر برگزار کنیم. رفتیم توی بستنی فروشی و گفتیم دوتا مخلوط. حالا مخلوط چه بود. ترکیب هوشربای فالوده شیرازی با یک تخته بستنی عظیم زعفرانی مخصوص با تکه های درشت و سفید خامه. مثل دو سردار و دو خانزاده از جنگ ممسنی برگشته. اسب ها که همان دوچرخه ها بود را به تنه تنومند اکالیپتوس یله نموده. خیساخیس عرق و گرما با صورت های سرخ وارد بستنی فروشی شدیم. بستنی فروشی شلوغ بود. یک صف آن هایی بودند که می خواستند بخورند و یک صف هم آن هایی که آمده بودند ببرند توی خانه با زن و بچه میل نمایند. شاگرد مفلوک بستنی فروش آمد که چی می خورید. راستش آن زمان عبارت همان همیشگی اختراع نشده بود و ما هم دوست نداشتیم همان همیشگی را بخوریم. بادی به غبغب انداختیم و با تبختر گفتیم دوتا مخلوط. شاگرد بستنی فروش دستمال نمناکی روی میزمان کشید. بطری آبلیمو را بی هدف وسط میز جاگیر کرد و زیر لب غری زد و رفت. بستنی فروشی شلوغ تر شد. چند دقیقه بعد دو تا کاسه چینی گل و مرغ پر از فالوده که یک تخته بستنی هم روی آن دلبری می کرد روی میزمان بود. چنان با ولع خوردیم که جفت مان زبان های مان تقریبا یخ زد و تیغه بینی مان تا مغزمان دردر تیر می کشید. تمام کاسه را با ولع بالا رفتیم و برای اولین بار بود که از خوردن بستنی سیر شدیم

رفتیم پای دخل. ما توی محاسبات مان بستنی را جدا و فالوده را جدا حساب نموده بودیم و مجموعش را سی و پنج تومن در آورده بودیم و اصلا توجه به این ننموده بودیم که حجم این کاسه با آن کاسه پلاستیکی ها یا قیف هایی که در آن بستنی می خریدیم هم جزو معیار های محاسباتی باید باشد. آقای فروشنده پشت دخل که گفت نفری هفتاد تومن بستنی های توی شکممان یک هو شد قیر مذاب. شقیقه های مان نبض گرفت و لزجی بزاق مان بعد از بستنی شد هزار برابر ... گفتم پول کم داریم. یک نفرمان می ماند یک نفرمان می رود میآورد. قبول نکرد. گفت توی شلوغی در می روید. معضل عظیم تر این بود که چه جوری به بابا ننه مان بگوییم که هفتادتومان بسلفد که دستمان زیر سنگ است. نه راه پس داشتیم نه راه پیش. یک هو مرد دخل چی همان شاگردش را صدا کرد. گفت سینک پر شده و پسرک چشم هایش برق زد. گفت : ها ... گفت چه قدر پول دارید. سی و پنج تومن مان را دادیم. انداخت توی دخل و بعد گفت این دوتا، ظرفا رو بشورن برن ... نگاهی به هم کردیم. ما بودیم و یک سینک صنعتی استیل پر از کاسه گل و مرغ و قاشق. آستین ها را بالا دادیم. کاسه ها را شستیم. نیم ساعتی طول کشید. بعد آمدیم که برویم باز شاگردش را صدا کرد که : همه رو شستن؟ شاگرد گفت : ها شستن ... یک هو دخل را باز کرد و سی و پنج تومن مان را داد و گفت : نگاتون می کردم. از سر ردکنی نشستین. دمتون گرم. کار کردین و با مزدش بستنی خوردین. تجربه شیرین و خنک کار کردن و از مزدش لذت بردن آنجا بود که برای من اولین بار تجربه شد. هنوز میان این همه تنوع طعم و رنگ بستنی من عاشق بستنی زعفرانی ام. این یادداشت قرار بود در خصوص امتحانات خرداد باشد. ببخشید امتحاناتش کم بود و بستنی زعفرانی اش زیاد. من و حجت پسرعمه ام هم سن وسا ل بودیم. توی دوتا مدرسه متفاوت. یعنی من مدرسه دولتی می خواندم و حجت توی مدرسه غیرانتفاعی که بابایش مدیرش بود در س می خواند. چندباری هم شوهر عمه مرحومم به پدرم گفته بود که حامد را بیار با هم باشند، ولی بابایم قبول نکرد، چون می دانست آقای مظفر از او پول نمی گیرد و نمی خواست شرمسار اش باشد. سال دوم هدایت بودیم. امتحانات ثلث سوم مان نهایی بود توی حسینیه تدین امتحانات مان برگزار می شد. حوزه امتحانی ما و مدرسه حجت این ها یکی بود. توی امتحانات با دوچرخه می رفتیم توی حیاط حسینیه پارک می کردیم می رفتیم توی حسینیه آکنده از بوی جوراب بچه سرتق ها امتحان می دادیم و بر می گشتیم. من خیلی اهل تقلب نبودم. حالا نه که عرفان بترکانم یا درسخوان باشم. راستش جراتش را نداشتم، ولی ماشاا... به حجت. یک جوری کتاب را خلاصه می کرد و ریز می نوشت که نگویم. حجت فرق تقلب هایش با بقیه در این بود که یک دفترچه راهنما داشت که اذیت نشود. یعنی کتاب را که خلاصه می نوشت هیچ. یک کاغذ هم توی جیب پیراهنش دم دستی داشت که رویش مثلا نوشته بود. علل شکست سلجوقیان جوراب چپ. یا مثلا پوشش گیاهی استپ چیست در پل شماره دوی کمربند سمت چپ.

آن روز آخرین امتحانمان جغرافی بود. بدک ندادیم. بعد از امتحان مراسم باشکوه کتاب سو زان برگزار گردید. کل آسیا و بخشی از اروپا و آمریکای جهانخوار در آتش ما سوخت و آزاد و رها گشتیم. با حجت هر وقت پولی پر شالمان می آمد می رفتیم بستنی شکوفه توی خیابان مهداب بم و یک بستنی کاسه ای معمولی می خوردیم؛ که بیست و پنج تومان بود. یک بستنی می گویم یک بستنی می شنوید. آن حجم زعفران و پسته با شیرتازه گاو های محلی همان سرحدات معجونی دست می داد که نگو و نپرس. آن روز، اما قرار بود جشن بگیریم. قرار بود مفصل تر برگزار کنیم. رفتیم توی بستنی فروشی و گفتیم دوتا مخلوط. حالا مخلوط چه بود. ترکیب هوشربای فالوده شیرازی با یک تخته بستنی عظیم زعفرانی مخصوص با تکه های درشت و سفید خامه. مثل دو سردار و دو خانزاده از جنگ ممسنی برگشته. اسب ها که همان دوچرخه ها بود را به تنه تنومند اکالیپتوس یله نموده. خیساخیس عرق و گرما با صورت های سرخ وارد بستنی فروشی شدیم. بستنی فروشی شلوغ بود. یک صف آن هایی بودند که می خواستند بخورند و یک صف هم آن هایی که آمده بودند ببرند توی خانه با زن و بچه میل نمایند. شاگرد مفلوک بستنی فروش آمد که چی می خورید. راستش آن زمان عبارت همان همیشگی اختراع نشده بود و ما هم دوست نداشتیم همان همیشگی را بخوریم. بادی به غبغب انداختیم و با تبختر گفتیم دوتا مخلوط. شاگرد بستنی فروش دستمال نمناکی روی میزمان کشید. بطری آبلیمو را بی هدف وسط میز جاگیر کرد و زیر لب غری زد و رفت. بستنی فروشی شلوغ تر شد. چند دقیقه بعد دو تا کاسه چینی گل و مرغ پر از فالوده که یک تخته بستنی هم روی آن دلبری می کرد روی میزمان بود. چنان با ولع خوردیم که جفت مان زبان های مان تقریبا یخ زد و تیغه بینی مان تا مغزمان دردر تیر می کشید. تمام کاسه را با ولع بالا رفتیم و برای اولین بار بود که از خوردن بستنی سیر شدیم

رفتیم پای دخل. ما توی محاسبات مان بستنی را جدا و فالوده را جدا حساب نموده بودیم و مجموعش را سی و پنج تومن در آورده بودیم و اصلا توجه به این ننموده بودیم که حجم این کاسه با آن کاسه پلاستیکی ها یا قیف هایی که در آن بستنی می خریدیم هم جزو معیار های محاسباتی باید باشد. آقای فروشنده پشت دخل که گفت نفری هفتاد تومن بستنی های توی شکممان یک هو شد قیر مذاب. شقیقه های مان نبض گرفت و لزجی بزاق مان بعد از بستنی شد هزار برابر ... گفتم پول کم داریم. یک نفرمان می ماند یک نفرمان می رود میآورد. قبول نکرد. گفت توی شلوغی در می روید. معضل عظیم تر این بود که چه جوری به بابا ننه مان بگوییم که هفتادتومان بسلفد که دستمان زیر سنگ است. نه راه پس داشتیم نه راه پیش. یک هو مرد دخل چی همان شاگردش را صدا کرد. گفت سینک پر شده و پسرک چشم هایش برق زد. گفت : ها ... گفت چه قدر پول دارید. سی و پنج تومن مان را دادیم. انداخت توی دخل و بعد گفت این دوتا، ظرفا رو بشورن برن ... نگاهی به هم کردیم. ما بودیم و یک سینک صنعتی استیل پر از کاسه گل و مرغ و قاشق. آستین ها را بالا دادیم. کاسه ها را شستیم. نیم ساعتی طول کشید. بعد آمدیم که برویم باز شاگردش را صدا کرد که : همه رو شستن؟ شاگرد گفت : ها شستن ... یک هو دخل را باز کرد و سی و پنج تومن مان را داد و گفت : نگاتون می کردم. از سر ردکنی نشستین. دمتون گرم. کار کردین و با مزدش بستنی خوردین. تجربه شیرین و خنک کار کردن و از مزدش لذت بردن آنجا بود که برای من اولین بار تجربه شد. هنوز میان این همه تنوع طعم و رنگ بستنی من عاشق بستنی زعفرانی ام. این یادداشت قرار بود در خصوص امتحانات خرداد باشد. ببخشید امتحاناتش کم بود و بستنی زعفرانی اش زیاد.

حامد عسکری / روزنامه خبرنگاران