نگاهی به برنده جایزه پولیتزر 2017، راه آهن زیرزمینی کجا رفت؟ - انوار بلاگ

این کتاب در 400 صفحه از سوی انتشارات لیتل براون منتشر شد.

اسم این کتاب یادآور راه آهن زیرزمینی به عنوان شبکه ای از راه های مخفی و خانه های امن در ایالات متحده است که توسط بردگان سیاه و با کمک متحدان، در قرن 19، برای فرار به ایالت های آزاد و کانادا مورد استفاده قرار می گرفت.

این اصطلاح همچنین به مخالفان برده داری، اعم از سیاه و سفید، برده یا آزاد، که به بردگان فراری کمک می کردند تیز اطلاق می شود.

در حالی که اوباما از کتاب راه آهن زیرزمینی نوشته کالسون وایت هد برنده جایزه کتاب ملی به عنوان آخرین رمانی که در زمان ریاست جمهوری اش خواند یاد کرد، این رمان به عنوان اثری داستانی، نه تاریخی، به بیان رویدادهایی می پردازد که شمال و جنوب کالیفرنیا آن را تجربه کردند و در عین حال ساختاری سیاسی را وارد روایت خود نکرده است.

وایت هد در این کتاب با روایت داستان دختری به نام کورا که از بردگی فرار می کند، نشان می دهد که سیاه پوستان، به طورخاص در تاریخ آمریکا بر اثر رفتار سفیدها، بی هویت و در نتیجه بی پروا شده اند.

لفظ راه آهن زیرزمینی به کار رفته در این رمان روایتی لفظی از تاریکی سفر سیاهان آمریکا ودیگر رنگین پوستانی است که در طول تاریخ این کشور مورد آزار قرار گرفتند یا نابود شدند. یکی از شخصیت های سفید این کتاب در این باره صحبت می کند که چگونه سیاهپوستان را می توان تنها در قطار زیرزمینی دید، اما سفیدپوستان این آزادی را دارند که بدون ترس سفر کنند و از تمام مزایا و افتخار آمریکا بهره ورشوند.

به عنوان زنی برده که حتی پس از فرار از دست اربابش هرگز به معنی واقعی آزاد نشده است، کورا نمی تواند از این امکانات بهره بگیرد. تنها در سرانجام و زمانی که او سرانجام این شانس را پیدا می کند که واقعا آزاد باشد- یا درست تر گفته شود می تواند آن حد آزادی که یک زن سیاه پوست می تواند داشته باشد را به دست آورد- او می تواند روی زمین سفر کند.

شروع این رمان دو عنصر مشخص است: ابتدا بر اساس شواهد سنتی برده داری جلو می رود و در سایه تحقیقات موجود، با نثر و شرحی دقیق، جهانی کاملا قانع کننده را شکل می دهد. در این بخش نشانه هایی از تاثیرات اخیرتر نیز مشاهده می شود که به نوعی یادآور رمان محبوب تونی موریسون و کتاب سیاهان نوشته لارنس هیل است. به طور کلی می توان گفت شباهت زیاد با موضوع برده داری که دیگر رمان نویس ها و فیلم سازان به کار گرفتند، در این بخش مشهود است. 70 صفحه نخست این رمان زیبا نوشته شده و خواندن آن واقعا دردناک است و حس خواننده را با خود همراه می کند.

اما پس از این مقدمه و زمانی که کورا تصمیم به فرار می گیرد، وارد راه آهن زیرزمینی می شود و این جاست که نویسنده وارد جهانی دیگر می شود و با استفاده از استعاره قطار زیرمینی، داستانش را به واقعیتی درخشان و تاریک می برد و به کتابش زندگی جدیدی می بخشد.

وایت هد به عنوان نویسنده ای شناخته می شود که همیشه در آثارش در بین ژانرهای مختلف حرکت می کند. وی با تمرکز بر داستان های تاریخی در روزهای جان هنری جلو می رود و بعد وارد جهانی آینده می شود و در منطقه یک به جهان زامبی ها پا می گذارد. در راه آهن زیرزمینی نیز او تلاش دارد از بیشترین ژانرهای داستانی استفاده کند و با استفاده از ژانر علمی تخیلی، در همان حال در جهان قرن نوزدهمی آمریکا باقی بماند.

کالسون وایت هد رمان نویس 48 ساله آمریکایی 6 رمان در کارنامه اش دارد که اولینش با عنوان اندیشمند سال 1999 منتشر شد. او که دو کتاب غیرداستانی نیز منتشر کرده، سال 2002 جایزه نابغه گرانت را در فستیوال مک آرتور دریافت کرد.

وایت هد سال 1991 از دانشگاه هاروارد فارغ التحصیل شد و کارش را به عنوان نویسنده از نشریه ویلیج وویس شروع کرد و از همان زمان، شروع به نوشتن اولین رمان هایش کرد.

او در دانشگاه پرینستون، دانشگاه نیویورک، دانشگاه هوستون، دانشگاه کلمبیا، کالج بروکلین، کالج هانتر، دانشگاه وسلین، تدریس کرده است. وی بهار 2015به مجله نیویورک تایمز پیوست تا یک ستون در مورد زبان بنویسد.

غول در نیویورک در سال 2003، ساگ هاربور در 2009 و آپکس صدمه را پنهان می کند که سال 2011 کتاب پرفروش نیویورک تایمز شد، از دیگر آثار اوست.

رمان راه آهن زیرزمینی جایزه کتاب ملی را هم دریافت کرده و توسط باشگاه کتاب اپرا وینفری انتخاب شد. این کتاب همچنین برنده جایزه آرتور سی کلارک 2017 است ودر فهرست اولیه جایزه بوکر نیز جای داشت. این کتاب از جمله کتاب هایی است که در فهرست اولیه جایزه ایمپک جای دارد.