این بخش هم جزء فیلم است! - انوار بلاگ

بی توجهی تماشاگران به تیتراژ پایانی فیلم ها از یک طرف و روشن شدن چراغ های سالن سینما برای برخی دیگر که تمایل به خواندن اسامی عوامل فیلم دارند از طرف دیگر، تبدیل به گلایه هایی شد که همزمان با روز ملی سینما در شبکه های اجتماعی مورد بحث قرار گرفت.

رسول صدرعاملی در روز ملی سینما به این عادت مردم توجه نشان داد و در توئیتی نوشت: اکثر مردم عادت دارن وقتی فیلم به تیتراژ رسید، اگه توی خونه باشن دستگاه رو خاموش کنن و اگه توی سینما باشن سالن رو ترک کنن. اکثر ما معمولا هیچوقت کسانی که زحمتای اصلی رو برامون می کشن نمی بینیم. ما فقط دوست داریم کسانی رو ببینیم که برامون نقش بازی می کنن.

این توئیت بهانه ای شد تا کاربران دیگر درباره تجربه هایشان در این زمینه صحبت کنند.

میدیا در واکنش به این موضوع نوشت: ما هم نمی خوایم موقع تیتراژ پایانی سالن سینما رو ترک کنیم. متصدی سالن، برق ها رو روشن می کنه و درها رو سریع باز می کنن آدم احساس مزاحمت می کنه و پرده سینما در اون نور خوانا نیست وگرنه موسیقی پایانی هم جای شنیدن داره اگه همهمه خروج بذاره.

کیوان تجربه متفاوت تری در این باره دارد و می گوید: من هم تو خونه هم تو سینما تا آخر تیتراژو می بینم، همه هم مسخره میکنن.

ماشاالله هم درباره تجربه اش نوشته: خیلی وقتا اگه تو سینما بخوای تیتراژ پایانی رو ببینی بقیه نمیذارن. میخوان از جلوی صندلیت رد بشن و میبینن تو هنوز نشستی و سد معبر کردی چپ چپ نگاه میکنن! اینه که ترجیح میدم بیام بیرون و تو اینترنت عوامل سازنده رو جستجو کنم!

کاربر دیگری به اسم پیِر هم معتقد است: تقصیر سینمادارهاست، چراغ ها رو روشن می کنن.

فرشته هم یکی دیگر از تماشاگرانی است که دیدن تیتراژ فیلم برایش اهمیت دارد و در این باره نوشته است: من تا آخر تیتراژ میرم. اهل خونه همش گیر میدن دنبال چی هستی، علاقه دارم اسم و فامیل های متفاوت رو ببینم ولی کلا دوست دارم تا آخر تیتراژ برم.

البته نظرهای دیگری هم در این باره وجود دارد، مثلا یکی از کاربران نداشتن جذابیت تیتراژها را دلیل بی توجهی اش به این بخش فیلم می داند و نوشته است: دلیلش اینه که تیتراژها اصلا جذابیتی نداره یا توی فیلم بخش شاخصی وجود نداشته که ما بخوایم بدونیم کار کی بوده. ساده ترین راه هم برای همراه کردن مخاطب، یک موسیقیه که برای شنیده شدنش ما تا آخر بشینیم که اونم کم اتفاق میفته. البته همه اینها به شرطیه که مسئول سالن بیرونمون نکنه!

کاربر دیگری هم نوشته است: خب مگه بیکاریم یه مشت اسم بی معنی بخونیم؟ میشه اصلا؟ یا مگه بقیه افراد جامعه اسمشونو روی محصولاتشون تیتراژ میکنن؟ مثلا روی یه پنکه اسم همه کارگرای کارخونه نوشته شده؟ بعد هم رییس کارخونه میاد بگه چرا هیچ کس اسمای رو پنکه رو نمی خونه؟ همه دوست دارند از باد پنکه استفاده کنن!

کاربری به اسم سنجاقک هم با بیان اینکه برای مخاطب معمولی چه فرقی میکنه که مثلا کی صدابردار بوده؟، معتقد است: کسایی هم که تخصصی دنبال میکنن و براشون مهمه، حتما می بینن. بر فرض اسما رو خوندیم، چی میشه حالا؟

اما امیرحسین علم الهدی - کارشناس فرهنگی - در این باره به خبرنگاران می گوید: عوامل فیلم عمدتا در جشنواره ها دیده می شوند. اینکه احترام عوامل یک فیلم را در حوزه توزیع و نمایش داشته باشیم یک بحث است و بحث بعدی این است که مخاطبان عام دقت کنند این فیلم ها با چه عواملی ساخته شده اند. اینکه انتظار داشته باشیم عوامل دیگر هم مثل بازیگران مورد توجه قرار بگیرند، اتفاق نمی افتد. کجای دنیا برد پیت را با یک فیلمبردار از منظر میزان محبوبیت در یک رده قرار می دهند؟ من درباره میزان کیفیت صحبت نمی کنم. به عقیده من کار داریوش خنجی از نظر فیلمبرداری در سطح بالاتری نسبت به بازیگری آقای برد پیت قرار گرفته است. ما کارشناس این موضوع هستیم و بر اساس علمی به این موضوع رسیده ایم اما توده مردم تصویر را می بینند و دلیلی ندارد پشت تصویر را ببینند.

او با بیان اینکه این موضوع در همه جای دنیا صدق می کند و تنها مربوط به ایران نیست، اضافه می کند: در همه جای دنیا نیکول کیدمن و آنجلینا جولی اسامی ای هستند که بیشتر شناخته می شوند. برای مثال شما رونالدو را بیشتر می شناسی یا کارگری که آب آشامیدنی تیم فوتبال یوونتوس را تامین می کند؟ اما آیا رونالدو به تنهایی می تواند موفقیتش را بدست بیاورد؟ پزشک، مربی و مدیر برنامه و تغذیه او یک مجموعه را تشکیل می دهند اما فوتبالدوست در نهایت خروجی و فوتبالیست را می بیند. نمی توانیم بگوییم باید همان قدر که رونالدو دیده می شود، کارگری هم که آب آشامیدنی یک تیم را تامین می کند، دیده شود.

مدیر سابق گروه سینمایی هنر و تجربه ادامه می دهد: موضوعی که آقای صدرعاملی به عنوان یک فیلمساز معتبر مطرح کرده، از نظر کارشناسی بحث درستی است. فراموش نکنیم پشت دوربین هم آدم های شریفی به اندازه افرادی که جلوی دوربین قرار دارند، زحمت می کشند اما اینکه آن را به توده مردم تعمیم دهیم انتظاری غیرکارشناسی محسوب می شود. ضمن اینکه همه دوستان برای ما محترم هستند اما مردم تصویر را می بینند، نه پشت آن را.

علم الهدی روشن شدن چراغ های سالن سینما را با شروع تیتراژ فیلم یک ایراد فنی می داند و بیان می کند: باید سینماداران حریم معنوی فیلمسازان را رعایت کنند. اما متاسفانه این فرهنگ اشتباه در بین سینماداران جا افتاده است. اصول حرفه ای این اجازه را به سینمادار نمی دهد که تیتراژ را خارج از فیلم ببیند. باید در این زمینه فرهنگسازی و با مدیران سینما گفت وگو کرد. با شناختی که از این مدیران دارم، سینماهای اصلی ما به این بحث واقف هستند. متاسفانه این فرهنگ اشتباه، جاری و ساری شده و جای کارشناسی دارد تا حل شود.

این کارشناس فرهنگی می گوید: بسیاری متوجه نیستند که تیتراژ، بخشی از فیلم است در حالی که مدت زمان یک فیلم با تیتراژ آن محاسبه می شود و این موضوع از نظر فیلم سازها، تماشاگران و سینماداران نیاز به فرهنگ سازی دارد. از طرفی فیلمسازان باید به تیتراژ هم نگاه هنری داشته باشند. ما فیلم هایی هم داشتیم که از نظر تیتراژ جذاب بودند و نظر مخاطب را جلب کرده اند. بسیاری از تیتراژها شامل چند اسم می شوند اما اگر یک سناریو باشد و تیتراژ هم بر اساس کلیت فیلم و با الهام از مضامین آن ساخته شود، مخاطب می تواند این کلیت را از ابتدا تا سرانجام دنبال کند اما متاسفانه به نظر می رسد فرهنگی در بین فیلمسازان ما وجود دارد که تیتراژها اهمیت چندانی برای آنها ندارد. یادمان نرود تیتراژ ساختن یک فن و هنر است و به دلیل کاهش هزینه ها از افراد متخصص در این زمینه استفاده نمی شود و در نهایت به یک نوار سیاه و اعلام اسامی ختم می شود.

شما هم می توانید مشاهده ها و تجربه های خود از عادت های بد را با خبرنگاران به اشتراک بگذارید.