(تصاویر) جزئیاتی کمتر شنیده شده از زندگی پرحادثه سیروس گرجستانی - انوار بلاگ

با ما سفر کنید و با تور گرجستان ارزان از زیباترین کشور اروپا دیدن کنید و شهر زیبای تفلیس را ببینید.

به گزارش ایسنا، او اصالتی آذری داشت و گفته می گردد که پدر او از باکو به ایران مهاجرت نموده بود.

هشت ساله بود که پدر و مادرش به تهران کوچ کردند؛ تهرانِ ناصر خسرو، کوچه مروی. کوچه ای باریک و بن بست با دیوار های کاه گلی و خانه های قدیمی. گرجستانی در خاطراتش از آن دوران به یاد می آورد که کلاس دوم ابتدایی، بغل دستی هایش که دو تا بچه تهرون بودند چطور پس کله اش می زدند و لهجه رشتی اش را مسخره می کردند. همین بود که باعث شد مدت ها در خانه جلوی آینه بنشیند و لهجه تهرونی را تمرین کند. او آنقدر برای این کار انگیزه و استعداد داشت که به قول خودش از کلاس سوم دیگر مثل آنها حرف می زد.

نوجوان که بود، پدر و مادرش از هم جدا شدند و سیروس پیش مادر و ناپدری اش عظیم شد. پدرش پیرمردی دستفروش و دوره گرد بود که خرجش را می داد. در نوجوانی از بازی کردن فوتبال در کوچه ها و زمین های خاکی محله به سمت فوتبال حرفه ای کشیده شد. با تشویق دور و بری ها به باشگاه شاهین (پرسپولیس فعلی) رفت و در تیم نوجوانان آن عضو شد. بعد از بازی در رده های پایین باشگاه، به دسته اول رسید و چهار سال در سطح اول فوتبال آن موقع در کنار بازیکنانی مثل همایون بهزادی و ناصر ابراهیمی بازی کرد.

او بیشتر وقت ها به جای نشستن سر کلاس درس در استادیوم امجدیه توپ می زد. بعد از اینکه با هزار زحمت دیپلمش را گرفت و با اینکه عظیم ترین آرزویش رفتن به تیم ملی فوتبال ایران بود، یک روز به خودش گفت: این نامردیه سیروس که تو بخوای ورزش کنی، فوتبال بازی کنی، بری تیم ملی، این پیرمرد کار کنه بده به تو. این شد که عشق و احترام او به پدرش به علاقه اش به فوتبال چربید و سیروس گرجستانی بعد از دریافت دیپلم، فوتبال را برای همواره کنار گذاشت و رفت سر کار.

به یاد می آورد که وقتی اولین حقوقش را گرفت، با شوق و ذوق رفت برای قدردانی از پدر پیرش. می خواست اولین حقوقش را به پدرش بدهد و از آن به بعد او از پدرش مراقبت کند. به محل اقامت پدرش که اتاقکی بود در مسافرخانه ای محقر در ناصرخسرو رفت، اما کسی از پیرمرد خبری نداشت. به پاتوق او که قهوه خانه ای بود هم رفت، اما باز خبری نبود. بعد از ماه ها جست وجو و حتی سر زدن به پزشکی قانونی، خبری از پدر نشد که نشد. او با حقوق ماه اول کاری اش که قرار بود خرج نگهداری از پدر باشد، دست آخر دو عروسک چینی خرید و گذاشت سر طاقچه که تا آخر عمر نگاه کردن به آنها، یاد پدر و سرنوشت مبهم او را برایش تازه می کرد.

اولین کار سیروس گرجستانی انبارداری در کارخانه آزمایش بود. آنجا با مرحوم هادی اسلامی آشنا می گردد. هادی که در کارخانه، زیردست سیروس بود به دوست نزدیک او تبدیل شد، اما بعد از یک سال او کارخانه را ترک می نماید تا اینکه دو سه سال بعد این دو دوست بطور اتفاقی در نزدیکی تئاتر شهر به هم برمی خورند و اسلامی می گوید که وارد تئاتر شده و به گرجستانی هم پیشنهاد می دهد که نقشی در یک نمایش را برعهده بگیردِ؛ نقش یک آب حوضی. بعد از آن در چند نمایش دیگر نقش های پیش پا افتاده گرفت.

گرجستانی در سال 45 هم در دو فیلم سینمایی ظاهر شده بود، اما بازیگر سینما نبود.

او که کار انبارداری را رها نموده و به استخدام وزارت فرهنگ و هنر درآمده بود، فعالیت حرفه ای و بدون وقفه خود در عرصه هنر های نمایشی را از اولین سال پس از انقلاب شروع کرد. گرچه پیشتر اینجا و آنجا نقش های کوچکی گرفته بود، اما سال 1358 در دو فیلم سینمایی بازی کرد و سال 59 در دو فیلم دیگر؛ در سال 62 در فیلم دادشاه به کارگردانی حبیب کاوش و تله تئاتر هنگامه شیرین وصل به کارگردانی هادی مرزبان و نمایش مخمصه به کارگردانی فرهاد مجدآبادی بازی کرد و بعد از آن می شد گفت سیروس گرجستانی، بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون.

او بین سال های 57 تا 99 دست کم در 68 اثر تلویزیونی ایفای نقش کرد که به یاد ماندنی ترین آن ها شاید نقش آفرینی او در سریال شهریار باشد؛ نقشی که خودش می گوید علت خوب شدنش این بود که سر و شکل و هیبت استاد شهریار در سال های پیری، او را به یاد پدر پیرش می انداخت و به قول خودش شهریار گرچه نقش سختی بود، اما برای من آسان ترین نقش شهریار بود؛ برای اینکه شهریار تمام ویژگی های پدر خدابیامرزم - هیکلش، قیافه اش، حرف زدنش - را داشت. من در واقع پدرم را بازی کردم.

گرجستانی در فاصله سال های 49 تا 78 با حدود بیست و چند نمایش روی صحنه رفت و نامش در فهرست بازیگران دست کم 47 فیلم سینمایی هم دیده می گردد.

گرچه خودش دوست داشت به عنوان بازیگر سینما شناخته گردد، اما با وجود تعدد کار های سینمایی اش بیشتر به عنوان بازیگر تلویزیون شناخته می گردد که از این بابت متأسف بود. او در بسیار از سریال های پرمخاطب تلویزیون مثل سریال امام علی (ع)، کیف انگلیسی، کلاه پهلوی، صاحبدلان، متهم گریخت، پشت کنکوری ها و کاکتوس بازی نموده بود، اما به عقیده خودش با بازی در پروژه اصغر فرهادی - سریالی به نام یادداشت های کودکی که فرهادی نویسنده اش بود - دوران شکوفایی حرفه ای اش شروع شد.

فرهادی، گرجستانی را در تئاتر معرکه در معرکه اثر داوود میرباقری، دیده بود؛ نمایشی که هم برای گرجستانی موفقیتی حرفه ای بود و هم باعث دوستی او با میرباقری شد؛ رفاقتی که منجر به همکاری آن ها در دو نمایش دیگر و همچنین سریال های امام علی، شاهگوش و دندون طلا، و فیلم های سینمایی مسافر ری، ساحره، و آدم برفی شد.

ما همه با هم هستیم ساخته کمال تبریزی، قانون مورفی ساخته رامبد جوان، نهنگ عنبر 2: سلکشن رؤیا ساخته سامان مقدم، تیغ و ابریشم ساخته مسعود کیمیایی، تنوره دیو ساخته کیانوش عیاری و زرد قناری ساخته رخشان بنی اعتماد از جمله دیگر آثار سینمایی است که گرجستانی در آن ها ایفای نقش نموده است.

قطار زندگی پر فراز و نشیب سیروس گرجستانی، صبح پنج شنبه 12 تیر 99 در بیمارستان لواسانی تهران به ایستگاه پایانی رسید.