نابسامانی محوطه تئاترشهر در روزهای برگزاری جشنواره تئاتر، بساطی که همچنان پهن است - انوار بلاگ

خبرنگاران، شقایق عرفی نژاد: تئاترشهر اگر نه به عنوان مرکز تئاتر تهران یا ایران، دست کم به عنوان ویترین تئاتر ایران باید توجه بیشتری از آنچه به آن می گردد، دریافت کند. آنچه در اطراف تئاترشهر دیده می گردد، به هیچ وجه شایسته این مجموعه تئاتری مهم نیست.

شکل گرفتن چنین فضایی فقط مربوط یک یا دو سال گذشته هم نیست. از سال 89 که ورودی متروی تئاترشهر در محوطه این مجموعه ساخته شد، به محاق رفتن تئاترشهر آغاز شد. ورودی طوری ساخته شد که کاملا مقابل تئاتر باشد و چهره این ساختمان را از خیابان بپوشاند. بعد هم هواکش مترو در ادامه همین روند به محاق رفتن، طوری تعبیه شد که باز هم بخش بیشتری از تئاترشهر پوشیده گردد. با گذر سال ها، پای دستفروشان به این محوطه باز شد. محوطه ای که می توانست محلی دائمی برای نمایش های محیطی یا هر فعالیت مرتبط دیگری باشد، تبدیل شد به محلی برای فروش جوراب و بلوز و شلوار و بلال و کباب. رفته رفته تعداد این دستفروشان به حدی زیاد شد که پیاده روی کنار تئاتر شهر کاملا در اختیار آنها نهاده شد. بعد هم کشیدن نرده و به تازگی گذاشتن گلدان های بلند روی این نرده ها کاری نموده که تئاترشهری که روزی دردانه چهارراه ولیعصر بود، حالا دیگر فقط از لابه لای ایستگاه بی. آر. تی و گلدان و ورودی مترو و هواکش قابل تماشا است.

امروز وقتی از این محوطه عبور می کنید، به هیچ عنوان فکر نمی کنید مقابل مهم ترین ساختمان تئاتری مرکز و چه بسا کشور هستید. شاید انقدر در هیاهوی دستفروشان گم شوید که حتی چشمتان هم به تئاتر شهر نیفتد. این شرایط اما با آغاز جشنواره تئاتر فجر هم ادامه پیدا نموده است. سال های پیش با آغاز جشنواره محوطه مقابل تئاتر شهر، مثل یک خانه تکانی سامان می گرفت. سال جاری اما چنین اتفاقی نیفتاده است. مدتی پیش در یک آخر هفته خبری منتشر شد که این دستفروشان از روز شنبه از محوطه جمع آوری و در جای دیگری ساماندهی خواهند شد. اما روز شنبه این دستفروشان حتی از طرح اطلاع هم نداشتند. امروز و در طول برگزاری جشنواره تئاتر فجر هم دستفروشان همچنان در پیاده رو بساط نموده اند و اگر کسی هم بخواهد برای تماشا نمایش ها وارد تئاترشهر گردد باید راهش را از میان بساط آنها باز کند و وارد محوطه گردد. بی شک خواست کسی بی کار کردن این دستفروشان در شرایط سخت مالی نیست. آنچه مطلوب است ساماندهی آنها در محل دیگری غیر از محوطه تئاتر شهر است.

• شام آخر در آگنی تاژ| روایت آدم هایی که هرکدام چیزی گرو گذاشته اند
• ملاقات با افلیایی که هملت را می کشد| واگویه های یک زن خودبیمارانگار

جالب اینجاست که با کشیدن نرده در اطراف تئاترشهر راه وارد تماشاگر به تئاترشهر هم تقریبا مسدود شده است. تماشاگران یا باید از دویست متر بالاتر و جایی که میله ها تمام می شوند، وارد محوطه شوند و یا از جایی کنار کیوسک روزنامه فروشی و از روی جوی راهش را به تئاترشهر باز کند. این مسئله هم حتی برای دوره کوتاه جشنواره حل نشده است. درصورتی که با باز کردن میله ها در این مدت می شد، رفت وآمد راحت تری برای مخاطبان ایجاد کرد. تئاترشهر سرمایه ملی است و دست کم در مدت جشنواره می شد، شکل آبرومندتری به آن داد.