سنگینی 30 کوه زباله بر ریه های سبز ایران - انوار بلاگ

به گزارش همشهری، حدود 30سال است که دفن غیراصولی زباله در شهر های شاقتصادی کشور، به یک بحران بزرگ محیط زیستی تبدیل شده و با توجه به تأثیر مستقیم آلودگی این زباله ها بر آب، خاک، گیاهان و جانوران، تعلل در ساماندهی این امر می تواند تبعات سنگینی بر زندگی مردم شمال داشته باشد.

منطقه جنگلی اندرگلی شیرگاه، منطقه جنگلی کلاکولی رامسر، ساحل محمودآباد، حاشیه رودخانه تلار، جنگل های عباس آباد، چالوس و نوشهر و سایت جنگلی نور با دپوی 500 هزار تن زباله، دیگر منطقه ها بحرانی دپو و دفن زباله در کشور هستند که جنگل های هیرکانی را به سرعت رو به زوال می برند.

سازمان حفاظت محیط زیست نیز اعلام نموده است که هم اکنون 30 سایت دپو و دفن زباله در جنگل های هیرکانی وجود دارد که هریک کوهی از زباله را یدک می کشند و نزدیک 3دهه از تشکیل آن ها می گذرد.

روزانه به واسطه حجم ورود بسیار زیاد زباله به این منطقه ها که قرار است آینده حیات در ایران را تضمین نمایند و به زعم یونسکو، میراث زیست کره محسوب می شوند، زیر کوه زباله ها دفن می شوند.

هشدار نماینده مجلس

دیروز، نماینده مردم رشت در مجلس در نطق پیش از دستور خود خبر از شرایط حاد یکی از سایت های دفن زباله در جنگل های هیرکانی داد. محمدرضا احمدی گفت: منطقه ای به نام سراوان شامل 20 هکتار جنگل در بخش سنگر در رشت است که حالا به سایت بزرگ زباله گیلان تبدیل شده است.

این جنگل 20 هکتاری، می توانست اکسیژن منطقه را فراوری کند، اما در هر ثانیه حداقل 15 لیتر زهرابه از آن استخراج می گردد که نتیجه آن نابودی 2 رودخانه شهر رشت، یعنی گوهررود و زرجوب و جاری شدن شیرابه در سیاه اسطلخ رشت، تالاب انزلی و در نهایت دریای خزر خواهد بود.

جزئیات سایت سراوان

در سایت سراوان چه می گذرد؟ آخرین آمار ارائه شده به وسیله شورای شهر رشت نشان می دهد، روزانه 1700تن زباله در منطقه ها شهری و روستایی گیلان فراوری می گردد و در این میان بیشترین فراوری زباله در روز، مربوط به کلانشهر رشت است که در ایام نوروز حدود 250 تن زباله به مقدار فراوری زباله این استان در روز افزوده می گردد.

منطقه سراوان در 17 کیلومتری رشت با محیطی جنگلی و در جوار جنگل های هیرکانی، حالا میزبان دپو و دفن زباله رشت و چند شهرستان دیگر است که امروزه کوه زباله آن به ارتفاع بیش از 70 متر رسیده است و بیش از 3 دهه هر روز تا 1100 تن زباله شهرنشینان و روستانشینان را در دل خود جای می دهد.

البته در سایر نقاط گیلان نیز زباله در حساس ترین منطقه ها از حاشیه تالاب گرفته تا ساحل دریا و حاشیه رودخانه ها و منطقه ها جنگلی و در ارتباط با آب های زیرزمینی دفع می گردد که معضلات محیط زیستی و بهداشتی بسیاری را برای مردم به وجود می آورد.

در سایت سراوان مسائل متعدد محیط زیستی وجود دارد که بخشی از آن منجر به خسارت به منابع طبیعی کشور می گردد. روی دیگر این سکه، ورود شیرابه زباله های سراوان به عنوان یکی از عوامل آلایندگی زیست بوم های ارزشمند و در نهایت رسیدن شیرابه ها به تالاب انزلی است.

شهرداری رشت ابتدای پاییز سال جاری گفت که از 1100تن زباله ورودی روزانه سراوان، 500 تن متعلق به شهر رشت و مابقی متعلق به سایر شهر ها و روستا های اطراف است.

البته طبق اعلام این نهاد، راه اندازی دستگاه زباله سوز، افزایش ظرفیت کارخانه کودآلی و بهره برداری از تصفیه خانه شیرابه، مطالبه عموم مردم به ویژه ساکنان منطقه سراوان است و شهرداری باید آن را اجرا کند، اما درصورت اجرای چنین پروژه سنگین اقتصادی و مدیریتی هم تنها 550 تن زباله روزانه قابل مدیریت و ساماندهی خواهد بود.

شرایط وخیم جنگل های هیرکانی

اینکه پنداشته گردد تنها نقطه درگیری جنگل های شمال و معضل زباله به منطقه سراوان خلاصه می گردد، کاملا اشتباه است. در استان مازندران نیز معضل دفن زباله وجود دارد و آنطور که سازمان حفاظت محیط زیست نیز اعلام نموده است، فقط در منطقه جنگلی انجیلسی بابل کنار مازندران، روزانه 280 تن زباله از شهر های بابل، زرگرشهر، گتاب، امیرکلا، گلوگاه و روستا های مجاور جمع آوری و دفع می شوند.

سایت دپوی زباله انجیلسی در سال 77 تاسیس شد و قرار بود تنها برای دپوی زباله در حجم 70 تن در روز به شرط انجام عملیات کمپوست مورد استفاده قرار گیرد، اما این مقدار هم اکنون 4برابر شده است.

همزمان با افزایش حجم زباله، عملیات کمپوست نیز به دلایل مختلف براساس برنامه صورت نگرفت و فقط برای حجم بسیار کمی از زباله انجام می گردد.

به دلیل قرار گرفتن محل دپوی زباله در دل جنگل، پرندگان بسیاری از این محل تغذیه می نمایند و افزایش فراوریمثل این پرندگان اغلب گوشتخوار به دلیل تغذیه از زباله ها باعث بروز نوعی آفت برای سایر پرندگان و حیوانات کوچک جثه که شکار آن ها می شوند، شده است.

این پرندگان زباله ها را از محل دپو بر درختان باقی می گذارند یا به حیاط خانه ها و باغ های اهالی روستا منتقل و از آن ها تغذیه می نمایند و باعث بروز مسائل برای ساکنان اطراف محل دپوی زباله و خشک شدن بسیاری از درختان شده اند.

شیرابه ها نیز به عنوان آلوده ترین سیال ممکن از محل دپو، بدون انجام عملیات تصفیه خارج شده و بخشی به خاک جنگل نفوذ و بخشی به سمت جنگل ها و زمین های کشاورزی پایین دست حرکت می نماید و از آنجا به رودخانه بابل رود و سپس به دریای خزر سرازیر می گردد.

در میان اهالی روستا های پایین دست منطقه، بیماری سرطان پس از تاسیس دپوی زباله انجیلسی شیوع فراوانی داشته است.