چرا آدم ها در نقاشی های قدیمی چهره مضحک و عجیبی دارند؟ - انوار بلاگ

نقاشان آن موقع برای رنگ گذاری پوست، تکنیک های مشخصی را به کار می بردند که این روش ها با گذر زمان باعث آسیب و تغییر رنگ ها شد، بنابراین رنگ نقاشی ها از همان اول عجیب نبودند. یک نوع رنگ گذاری در لایه های زیرین و اولیه به نام ورداچیو (verdaccio) در میان هنرمندان قرون وسطی و رنسانس وجود داشت که باعث می شد، رنگ پوست کاملا طبیعی تری در پالت رنگی خود داشته باشند.

غالبا در نقاشی ابتدا یک زیررنگ، قبل از رنگ های اصلی گذاشته می گردد تا سایه ها به مراتب با لایه گذاری های بعدی پدیدار شوند. برای استفاده از رنگ زرد یا قرمز در لایه های اصلی، زیرسازی به واسطه رنگ سبز همواره ایده آل ترین انتخاب بوده است که درنهایت یک تعادل میان طیفی از رنگ های سرد و گرم ایجاد می نماید.

یک نوع رنگ با نام رنگ سبز خاکی (Terre verteGreen) وجود دارد که از زمان روم باستان در رنگ گذاری لایه های زیرین به کار برده می شد. بعلاوه رنگ سبز-خاکستری برای لایه های اولیه در دوران رنسانس ایتالیا رواج داشت که بیشتر در نقاشی های دیواری و محراب ها از آن استفاده می شد. یکی از برترین نمونه های این رنگ را می توان در تابلوی ناتمام میکل آنژ با عنوان باکره و کودک با سنت جان و فرشتگان (The Virgin and Child with Saint John and Angels) به خوبی دید.

یکی دیگر از رنگ های سبز مایل به آبی یا همان سبز-آبی به نام سبز مسی (Verdigris) وجود دارد که از اکسیداسیون صفحات مسی ساخته می گردد. این رنگ در بیشتر نقاشی ها به عنوان زیرسازی اصلی مورد استفاده هنرمندان قرار می گرفت و درآخر توانست جای رنگ های قبلی را بگیرد.

بعلاوه یک لعاب نازک و مات از رنگ های گرم تر به چهره و بدن شخصیت ها اضافه می شد که در ساخت آن از حشرات یا گیاهان بهره می گرفتند. پس از سال ها این لایه های رنگی درخشان و گرم ناپدید شدند و بدین ترتیب رنگ گوشتی و پر جنب و جوش پوست، اکنون کاملا شبیه جسد به نظر می رسند.

یکی از معروف ترین چهره هایی که بسیار مضطرب و پرشیان دیده می شوند، متعلق به نقاشی ای با عنوان مدونا بر تخت نشست (Madonna Enthroned) اثر جوتو دی بوندونه است. این نقاشی یک محراب بزرگ به شمار می رود که چند تابلوی مجزا را در بر می گیرد و تقریبا تمام چهره های تصویرشده در آن به رنگ سبز و غیر طبیعی ای در آمده اند.

منبع: News.artnet