ریو دو ژانیرو ؛ عجایب هفتگانه طبیعی دنیا - انوار بلاگ

جغرافیا

شاخابه ریودوژانیرو در واقع ابتدای یک رود بزرگ نیست، اما یک خلیج بالون شکل بزرگ است که 32 کیلومتر در خاک برزیل کشیده شده است. این بندر با کوه های سربه فلک کشیده احاطه شده است و در وردی خلیج، قله ای به ارتفاع 396 متر قرار گرفته است که پرتغالی ها را آن را Pão de Açúcar به معنای کله قند نامیده اند، چرا که آن ها را به یاد کله قندهایی می انداخته که در جزیره مادیرا فراوری می شدند.

بزرگ ترین کوهی که در نزدیکی بندر قرار گرفته است، 700 متر از سطح دریا ارتفاع دارد و به خاطر ظاهرش، کورکووادو (Corcovado) به معنای گوژپشت، نامیده شده است. این خلیج 130 جزیره دارد که بیشتر آن ها قله تپه های کوچک تر هستند که پایه آن ها زیر آب قرار گرفته است.

تشکیل این بندر، نتیجه برخورد رشته کوه سرا دو مار (Serra do Mar) با دریا است. این مجموعه از قله های سنگی از جنس گرانیت و گنیس (Gneiss) تا 2400 کیلومتر در امتداد خطوط ساحلی آمریکای جنوبی کشیده شده اند. تقابل صخره های گنیسی نرم با سنگ های گرانیتی، این اشکال شگفت انگیز و دیدنی را برای این ارتفاعات به وجود آورده است. باد، باران و امواج اقیانوس سبب فرسایش گنیس در قسمت هایی شده اند که دارای پوشش سخت گرانیتی نیستند. همین مسئله موجب پدید آمدن دره های عمیق و صخره های شیب دار شده است.

تاریخچه

توپی ها (Tupi people)، یکی از قبایل سرخ پوست بومی منطقه، این مکان را گوانابارا (Guanabara) به معنای بازوی دریا نامیده بودند. نامی که امروزه هم به کار برده می گردد. زمانی که اروپاییان کوشش کردند که در حاشیه خلیج گوانابارا زندگی نمایند، متوجه سختی آن شدند، چرا که تقریبا هیچ مکان مسطحی در حاشیه آب وجود نداشت و بخش های مسطح تر باتلاقی بودند. در سال 1555، پانصد مهاجر فرانسوی، قلعه ای در یکی از جزایر خلیج ساختند و آن را به نام رهبرشان، دریاسالار نیکولا دوران دو ویلگنیون (Nicolas Durand de Villegaignon)، نام گذاری کردند. پنج سال بعد، نیروی دریایی پرتغال این دژ را محاصره کرد و فرانسوی ها گریختند. امروزه این مکان جزیره ویلگنیون نام دارد و میزبان مدرسه نیروی دریایی برزیل است.

در مارس 1565، پرتغالی ها فرصت پیدا کردند تا شهر خود را در ریودوژانیرو بسازند. آن ها به احترام سن سباستین، این شهر را سباستین ریودوژانیرو نامیدند.

کشت نیشکر، مهم ترین صنعت در نواحی اطراف بود. به مروز زمان که این محصول به یک کالای صادراتی مهم تبدیل شد، کشتی های اروپایی، این منطقه را به عنوان یکی از مقاصد اصلی خود انتخاب کردند. متاسفانه این فعالیت ها، توجه دزدان دریایی را جلب کرد. در اواسط قرن هجدهم، طلا در این منطقه کشف شد و هجوم مهاجران اروپایی، ریودوژانیرو را به شهری پررونق تبدیل کرد. در سال 1749، جمعیت شهر به 24 هزار نفر رسید و به زودی به مرکزی این مستعمره پرتغال انتخاب شد. در قرن نوزدهم، شکر و طلا جایگاه خود را به عنوان کالاهای باارزش صادراتی از دست دادند و قهوه جای آن ها را گرفت. بعدها، پنبه و کائوچو نیز جزو اقلام صادراتی شدند.

این شهر زمانی که برزیل در سال 1816 به یک امپراتوری مستقل و در سال 1889 به یک کشور جمهوری تبدیل شد، مرکز باقی ماند. در سال 1960، مرکز به یک مکان مرکزی تر یعنی شهر برازیلیا منتقل شد. با این حال، ریودوژانیرو دومین کلان شهر بزرگ این کشور با جمعیتی بیش از 6 میلیون نفر باقی ماند. ریو سومین منطقه کلان شهری بزرگ در آمریکای جنوبی است.

جاذبه های گردشگری

این شهر و بندر آن به خاطر منظره ها و منظرههای زیبا در سراسر جهان شناخته شده هستند. تعدادی ساحل نفس گیر و دیدنی در این منطقه وجود دارند که از میان آن ها کوپاکابانا (Copacabana) و ایپانما (Ipanema) را می توان نام برد.

در محدوده جنوبی شهر، کوه Pedra da Gávea با ارتفاع 842 متر قرار گرفته است که از گنیس و گرانیت تشکیل شده و فرسایش سبب ایجاد صورت انسانی روی کوه شده است. این کوه از فاصله زیاد در دریا نمایان است.

از دیگر مناطقی که مورد توجه گردشگران قرار گرفته است، کوه شوگرلوف (Sugarloaf) است که قله آن به وسیله تله کابین قابل دسترسی است. از قله این کوه، منظره 360 درجه و زیبایی از بندر ریودوژانیرو قابل مشاهده است.

در دهه 1850، کشیشی به نام Pedro Maria Boss، پیشنهاد ساخت یک بنای یادبود مذهبی را ارائه کرد که ایده او مورد توجه قرار نگرفت اما فراموش نشد. در سال 1921، یک گروه مسیحی، یاری های اقتصادی برای ساخت یک تندیس بزرگ را جمع آوری کرد. طرح های زیادی برای ساخت این تندیس ارائه شد. به عنوان مثال تندیسی از یک صلیب به همراه حضرت مسیح با یک کُره در دست. در نهایت طرح حضرت مسیح با دست های کشیده به دو طرف انتخاب شد.

این مجسمه با بتن ساخته شده و با سنگ صابون پوشیده شده است و بر فراز کوه کورکووادو قرار گرفته است. 40 متر ارتفاع و 30 متر طول دست های تندیس است. ساخت تندیس در سال 1931 به خاتمه رسید و با عنوان تندیس مسیح منجی شناخته شد. این تندیس 635 تنی مشرف به بندر قرار گرفته است و به وسیله جاده قابل دسترسی و یکی از جاذبه های گردشگری مهم ریو و نماد این شهر است.