باور داشتن به راز زندگی - انوار بلاگ

نویسنده: سوزان زیمرمان

مترجم: حسین نیّر

تا زمانی که این واقعیت را نپذیریم که زندگی خود مبتنی بر آیینی سری است، چیزی باد نخواهیم گرفت.

هنری میلر (1)

سوزان عزیز،

یک سال قبل، مرنام شکرگزاری را در مزرعه دامداری برادرم، جایی که پدر پیرم در حال مرگ بود، گذراندم. دخترم آن (2) به تازگی فهمیده بود حامله است. او و شوهرش تعطیلات را در کالیفرنیا گذرانده بودند. آنها یکشنبه بعدازظهر بازگشتند و به مزرعه رفتند. آن فوق العاده به هر دو نفر، پدربزرگ و مادر بزرگ، وابسته بود. وقتی آنها وارد شدند، آن بلافاصله به تماشا پدربزرگش رفت. احساس کرد که این ملاقات آخر است، در گوش او زمزمه کرد که قرار است بچه دار گردد و باید این را به مادر بزرگ- که پنج سال قبل مرده- وقتی او را دید، بگوید. نیم ساعت بعد او درگذشته بود.

سسه تابستان قبل، باز (3)، شوهر آن یک بوته رز زرد در حیاط خلوت من کاشت، از همان نوعی که شما در همه تائوس (4) می بینید که در ماههای مِی و ژوئن غنچه هایشان باز شده. تابستان گذشته صدها غنچه داشت. اوایل جولای گلی نداشت. هر چند روزی که ایزابل دختر باز و آنی به دنیا آمد یک تک غنچه ظاهر شد.

به گمانم، فکر می کنی این داستانها قلابی است. اوه! یک داستان دیگر.

در 1989 من در حال یک سفر آبی روى رودخانه کلرادو از راستا آبشار بزرگ کانیون بودم. دلم برای کریستی خواهرم که در 1948 از سرطان سینه مرده بود، تنگ شده بود. بعد از مرگ او به من گفته بودند به پیغامهایی که پرندگان ممکن است بیاورند، توجه کنم. ما برای تکنوازی خود پیاده به طرف دالزهاوس (5) راه افتادیم. (تنها و متفکرانه). جایگاه من نزدیک یک صخره بزرگ با یک حجاری اعجاب آور از یک خانواده بود. من روی یک صخره نشستم، احساس تنهایی می کردم و دوست داشتم در تماس با خواهرم باشم. ظرف چند ثانیه، یک پرنده کوچک که در آسمان در حال پرواز بود، درست کنار من نشست. اما در آنجا چند دقیقه ای با هم بودیم.

یک داستان دیگر، صبح سه شنبه، من به اولین جلسه ام در تائوس گاردن کلاب (6) رفتم. آنجا اسلایدهای جالبی درباره چیزهایی که در این آب و هوا خوب رشد می نماید و بادوام است، بعلاوه باغهای معرکه ای را که با انواع رنگ و شکل که من در عمرم ندیده بودم نشان دادند. آدینه، دوستانم، شارلوت (7) و لاری (8) برای تعطیلات آخر هفته وارد شدند و کتابی برایم آوردند. باغهای بزرگ کلرادو که دقیقاً نشان می دهد چطور در زمانهای خشک باغ احداث نمایند، یعنی درخت بکارند و از آن مراقبت نمایند. من مصمم هستم طرحهای زیبایی در اینجا، در خانه ام پیاده کنم.

تئا (9) یکی از خواهرانم صبحگاه پارسال از سرطان سینه درگذشت- تقریباً دو دقیقه قبل از آخرین دم، یک آهو پشت در متحرک شیشه ای اتاقش در آسایشگاه آمد و آرام به داخل نگاه کرد، بعد برگشت و رفت، گویی با چشمک زدن از او خواست با او برود. چند دقیقه بعد او مرد و آفتاب طلوع اتاقش را با پرتو نارنجی، طلایی که می داند چطور به برترین شکل این کار را بکند، فرا گرفت. من عاشق این تصویر شدم و آرامش وداع و حرکت او را احساس کردم.

حالا غریو شادی آنها بلند شده! حدود یک سال بعد از این که مادرم در 1993 درگذشت، من به مهمانی ناهاری که برای اهدا نمایندگان بورس و دریافت نمایندگان آنها در کمبریج یونیورسیتی (10) برگزار شده بود، رفتم. ما یک سرمایه یاری هزینه تحصیلی برای مامان تأمین کردیم و من آنجا نماینده خانواده بودم. بعد از آن من به طرف گراس رزروار (11) در فلگ استاف ماون تین (12) و به طرف جایی رفتم که والدینم بعد از بازنشستگی پدرم برای حدود بیست سال در آنجا شادمانه زندگی نموده بودند. خاکستر مادرم را در آنجا پراکنده بودیم. من در آرامش کوهستان در اتومبیلم نشستم و ناگهان سه توکای سیاه آغاز به شیرجه رفتن در اطراف من کردند. من لبخند زدم، به کریستی، عمه گلادیز (13) و مادر که هر سه مرده اند فکر کردم. کمی بعد اتومبیل را سروته کردم و آرام آغاز به رانندگی روی جاده خاکی کردم. یکی از توکاها برای زمان قابل توجهی مرا تعقیب کرد. فهمیدم که او

مادرم می باشد.

یک داستان هست که اشک آدم را در می آورد. بگو ببینم دوست داری باز هم بشنوی؟

قربانت

بتسی (14)

من به بتسی، آدم پر تحرک شصت و دو ساله ای که درگیر یک بیماری مزمن خونی و بلای سرطانِ سینه خانوادگی است می نویسم که، روی یک فصل درباره همزمانی کار می کنم. سه روز بعد، یادداشت او را دریافت می کنم. وقتی آن را می خوانم، تلفن زنگ می زند. دوستم ایلین است (15) که بعد از یک سفر به خانه بازگشته است.

او وارد بحث می گردد. باورت نمی شه که درست قبل از رفتنم چه اتفاقی افتاد. خیلی منتظر یک بعدازظهر آرام با ساندی (16) بودم. رفته بودیم به زیر زمین تا چرخ خیاطی قدیمی را بیرون بیاوریم. ساندی هفته ها بود که التماس می کرد خیاطی را یادش بدهم. وقتی پایین توی زیر زمین بودیم، صدای باز شدن در ورودی را شنیدم. فراموش نموده بودم آن را خوب ببندم. هر دو سگ بیرون رفته بودند. من و ساندی با عجله آمدیم بالا دیدیم که آنها در حال فرارند، پریدیم توی اتومبیل و آنها را دنبال کردیم. هر وقت که فکر می کردم آنها را گیر انداخته ایم فرار می کردند. امّا می توانستیم آنها را ببینیم. در پارک آقایی که یک کامیون آب حمل می کرد به ما یاری کرد؛ هر جا که رفتیم مردم سعی کردند آنها را بگیرند، امّا بی فایده بود. هر دو نفرمان گریه می کردیم. می دانستیم که بلایی سرشان می آید. من با اتومبیل در حالی که هر چهار در آن باز بود، دور منزل همسایه ها می گشتم، و سر آن سگهای

احمق فریاد می زدم. دو ساعت آنها را تعقیب کردیم، نمی دانستم چه کنم. یک ساعت و نیم بعد هواپیمایم پرواز می کرد. مجبور بودم به فرودگاه بروم. سریک پیچ دور زدم و کامیون قرمز قشنگی را دیدم که با تصاویری از سگ کاملاً پوشیده شده بود. یک زن از کامیون پایین آمد، زانو زد، یک مشت غذا در دست داشت. کوری (17) و دیزی (18) مستقیماً به طرف او رفتند، مثل این که همه مدت هدفشان همین بود. این یک کامیون توزیع غذای سگ (19) بود. باورت می شه؟ من هیچ گاه کامیون توزیع غذای سگ در عمرم ندیده بودم و حالا دیدم، درست همان چیزی که به آن احتیاج داشتم.

من می گویم: ایلین، تو باورت نمی شه. من به تازگی یک فصل را درباره همزمانی (20) آغاز کردم.

وجود موهبت

ما همه تجربه ای از این دست داشته ایم که باعث گردد احساسی کنیم یک قدرت برتر مراقب ماست. شایستگی اش را نداشتیم، امّا وجود دارد. ستاره ها صف آرایی نموده اند و ما کاری با آنها نداریم. برخی نام آن را رحمت الهی می گذارند؛ برخی نام آن را هماهنگی می گذارند؛ برخی آن را آرامبخش، برخی یک ارتباط با [عالم] ملکوتی؛ برخی نامش را همزمانی و خاتمه برخی نامش را تصادف می گذارند. اگر ما در زندگی صادق باشیم، موهبتهای غیر منتظره آغاز به ظاهر شدن می نمایند. می تواند به سادگی یک لبخند سخاوتمندانه از طرف خواربار فروش در یک روز داغ و بی امان یا یک تلفن غیرمنتظره از یک دوست قدیمی بعد از روزی که او را در خواب دیده اید باشد. می تواند یک برخورد اتفاقی در هواپیمایی باشد که منجر به انجام کاری مهم یا یک تجدید ملاقات هم کلاسیهای دوره دبیرستان بگردد که یک عشق قدیمی را دوباره مشتعل می نماید. می تواند نشستن در آسایشگاه، برداشتن یک مجله و پیدا کردن همان مقاله ای باشد که دنبالش بوده اید یا شنیدن یک کلمه برای اولین بار و بعد شنیدن سه بار در دو روز بعد باشد. می تواند گل رزی باشد که دلالت بر اهمیت تولد اولین نوه یا یک کامیون توزیع مواد غذایی سگ در جایی درست در زمان درست باشد. می تواند چیز خیلی کوچک باشد، امّا سحرآمیز؛ یا چیزی خیلی بزرگ و سحرآمیز، ما اغلب حتی نمی فهمیم که یاری خواسته ایم یا یک علامت یا یک پیغام امّا کائنات با مداخله به خاطر ما، ما را متعجب می سازد.

در تعطیلات بهار گذشته، من و خانواده ام کوله پشتیهایمان را بستیم و برای چهار روز راهی سفر به گراندگولچ (21)، منطقه ای در جنوب شرق یوتا (22) و خرابه های آناسازی (23) شدیم. هوا تغییری نکرد، خرابه ها، کیواس (24)، خانه های صخره ای، سرنیزه ها، قطعات سفالی- فوق العاده بود. من و پل با سه بچه و احتیاج به لباس در صورت وزیدن طوفان، قول دادیم ضمن برداشتن هرچه احتیاج بود، حتی یک پوند بار اضافی نبریم. بعد از یکی دو روز راهپیمایی فهمیدیم که یک کیسه از صبحانه سبز (25) (متشکل از حبوبات و خشکبار) و یک دوجین نان تورتیلا (26) در اتومبیل جامانده، هر کدام از ما فکر می کردیم یک نفر دیگر آن را برداشته. به جای مانده غذایمان به طور نگران نماینده ای رو به اتمام بود.

بعدازظهر روزی که متوجه کمبود غذایمان شدیم در راستا کوره راه با سه دختر دانشجو برخورد کردیم. یکی گفت: همه چیز کامل بود، جز این که ما غذای زیادی آورده ایم. من و پل به یکدیگر نگاه کردیم. مصاحبه ادامه یافت و ما با یک احساس قوی از صمیمیت و یک کیسه بزرگ قوسقوس (27) و چندین نوع مخلوط سوپ خشک از یکدیگر جدا شدیم. بخشش آنها ما را از یک گرسنگی مفرط نجات داد. اما این همه داستان نبود. وقتی دو روز بعد وارد کوره راه شدیم تا سوار اتومبیل مان بشویم، سه زن مشغول پیاده روی بودند. برنامه شان بیست کیلومتر پیاده روی تا محل توقف اتومبیل شان در یک شهرستان واقعاً دور از جایی بود که وسیله نقلیه عبوری کم و فاصله ها زیاد بود. آنها در عوض سوار وانت ما شدند و ما آنها را تا پای اتومبیل شان رساندیم. جمع مان جمع بود.

سگمان فرکلز (28)- سرگردانی که هشت سال قبل روزی که ریتا مادر پل را دفن کردیم دم درگاه منزلمان سر و کله اش پیدا شد- ژوئن گذشته با اتومبیل تصادف کرد و لگنش شکست. ما به علت وقت شناسی فرک (29) در ورود به زندگی مان، همواره او را تجسم روح ریتا تلقی نموده ایم. دامپزشک برای معالجه کمر فرکلز هرچه از دستش ساخته بود انجام داد، امّا تا دو ماه تنها کاری که فرک می توانست بکند، جنبیدن دور خودش و کشیدن پاهایش بود. شانسی این که دوباره راه برود بعد از هفته ها و بدون بهبود، کمتر شد. در سپتامبر ما همه امیدمان را از دست دادیم، امّا فکر کردیم خوب است یک ماه دیگر به او فرصت بدهیم. اگر تا اکتبر او همچنان معلول بود، باید او را کنار بگذاریم. دوم سپتامبر، بیستمین سالگرد تولد کاترین، فرکلز روی چهار دست و پا بلند شد و اطراف جایگاه مان گشت. ظرف یک ماه می توانست بدود. ریتا همواره علاقه خاصی به کاترین داشت و من معتقدم این هدیه تولد او به همه ما بود.

ریتا به صورتی رمزآلود در گردش است. این نوع وقایع برای هر کسی رخ می دهد. کافی است از آنها مطلع باشیم. ضروری است از آنها یادداشت برداری کنیم. باید آنها را ثبت کنیم، زیرا با انجام این کار ما به افسون دخیل در امور احترام می گذاریم. ما در رحمت را به روی زندگی مان باز می کنیم، و یک چیز مقدس را تأیید می کنیم. ما بویژه، وقتی دلمان از غصه سنگین شده و دنیا یکنواخت به نظر می رسد، به این مطلعی احتیاج داریم. آنها معجزاتی کوچک اند- هدایایی کوچک و غیرمنتظره اند که به آب و رنگ زندگی می افزایند- و برای تک تک ما وجود دارند.

تمرین: هدایای الهی

درباره تجربه تان از بخت بلند بنویسید. در چاپ دهم وبستر چنین آمده است: پدیده یا شانس یافتن چیزهای با ارزش یا دلخواهی که در پی آن نبوده ایم. درباره همه جریانی که شما را به آن راهنمایی می نماید و وقتی که رخ داد چه احساسی داشتید، بنویسید.

بسیار خوب، گوشه ای نشسته اید و فکر می کنید، من هیچ گاه چیزی را که خودش اقبالی باشد برایم اتفاقی نیفتاده. این [امر] واقعیت ندارد. باز فکر کنید. بعد از آن که یک چنین اتفاقی را به یاد آوردید، یکی دیگر را به یاد خواهید آورد. آنچه را به نظرتان می رسد بنویسید. این جریان را دنبال کنید. شما با این کار، لحظات آرامش بخش بیشتر و بیشتری زندگی تان را در بر می گیرد.

تمرین: تأکید

دوست من رزا مازن (30) کارتی داشت که روی آن این یادآوری چاپ شده بود:

من یک شخصی... هستم.

- ارزشمند ـ - جامع

- شگفت انگیز ـ - مقدس

- ویژه ـ - مطلق

- منحصر به فرد ـ - کامل

- موجود ملکوتی ـ - محق

- نادر ـ - شایان توجه

- پربها ـ - شایسته

رزا آزاداندیشانه کارتهایش را پهن می نماید. درباره لیست گفته های او فکر کنید. چندین بار آنها را بخوانید و بدانید که شما همان شخص شگفت انگیز، کامل و شایسته هستید. لیست را مرور کنید و یکی از صفات را انتخاب کنید و درباره- خودتان بنویسید: من آدم ارزشمندی هستم زیرا... یا من شگفت انگیز هستم، زیرا... یا من آدم ویژه ای هستم، زیرا... چه چیزی به ذهنتان می رسد؟ من شخص ارزشمندی هستم زیرا کودکی از دنیا، دختر مادرم، یک مادر، یک دوست خوب، یک پایکوب شیدا، یک باغبان بزرگ، یک خواننده... لیست را ادامه دهید. وقتی شما آغاز به تماشا خودتان به اسم کسی که این چیزهاست نگاه کنید، دنیا برایتان به اشکال غیرمنتظره بزرگ می گردد.

پی نوشت ها:

1- HENRY MILLER.

2- Ann.

3- Baz.

4- Taos.

5- Dolls House.

6- Taos Garden Club.

7- Charlotte.

8- Larry.

9- Thea.

10- Cambridge University.

11- Gross Reservoir.

12- Flagstaff Mountain.

13- Aunt Gladys.

14- Betsy.

15- Eileen.

16- Sandy.

17- Curry.

18- Daisy.

19- dog food- delivery truck.

20- Synchronicity.

21- Grand Gulch.

22- Utah.

23- Anas.azi.

24- Kivas.

25- granola.

26- tortilla.

27- قوسقوس (Cous-Cous) بلغوری است که اعراب خالی یا با گوسفند یا جوجه می خورند. م.

28- Freckles.

29- Freck.

30- Rosa Mazone.

منبع مقاله :

زیمرمان، سوزان؛ (1389)، نگارش درمانی، ترجمه حسین نیر، مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول

منبع: راسخون